5 różnic między językiem amerykańskim, a brytyjskim

W języku angielskim, zaraz po chińskim i hiszpańskim, komunikuje się spora część świata. Ma on sporo wariantów w zależności od regionu, w którym jest wykorzystywany, jednak podstawowy podział zakłada odmianę brytyjską i amerykańską. W dzisiejszym wpisie przyjrzymy się pewnym zasadniczym różnicom między nimi.

Angielski brytyjski vs. Angielski amerykański

Brytyjska odmiana języka angielskiego (ang. British English, BE) to ta, której się używa w Wielkiej Brytanii. Pod tym pojęciem rozumie się też standard nauczania tego języka (tzw. BBC English). Jest on popularny w Australii, Nowej Zelandii oraz Irlandii.

Natomiast amerykańską odmianę języka angielskiego (ang. American English, AmE) używa się w Stanach Zjednoczonych. Dzieli się ją na dialekty w zależności od regionu, np. kalifornijski (ang. Canadian English, CaE).

W polskim systemie edukacji najczęściej spotykamy się z nauczaniem brytyjskiej odmiany angielszczyzny, chyba że trafimy do szkoły językowej, w której uczy się również wariantu amerykańskiego.

Przyjrzyjmy się teraz kilku wybranym różnicom, jakie dzielą obie wspomniane odmiany języka angielskiego.

Słownictwo

Zdecydowany numer jeden na naszej liście. Różnic leksykalnych jest dość sporo, stąd jeśli rozpatrujemy wybór wariantu na początku nauki języka, jest to dość istotny punkt do rozważenia. Przyjrzyjmy się kilku losowo wybranym słowom:

ciężarówka — BE. lorry, AmE. truck

wakacje — BE. holidays, AmE. vacation

mieszkanie — BE. apartment, AmE. flat

Rzeczowniki zbiorowe

Używamy ich do opisania grupy pojedynczych przedmiotów, np. ptactwo, las, ławica. W angielskim amerykańskim takie słowa są zawsze w liczbie pojedynczej, podczas gdy w wersji brytyjskiej może to być również liczba mnoga. Spójrzmy na przykłady:

AmE. The staff is good (Personel jest dobry)

BE. The staff is/are working (Personel pracuje)

Czasowniki w czasie przeszłym

Kiedy o tym myślimy w kontekście języka angielskiego, od razu przed oczami pojawiają nam się trzy kolumny, zgodnie z którymi powtarzaliśmy poszczególne formy jak mantrę: do — did — done, play — played — played etc.

W zależności od wariantu angielszczyzny w tej litanii musimy uwzględnić pewne różnice. Wynikają one z tego, że Brytyjczycy bardziej lubią końcówkę –t, podczas gdy Amerykanie optują za –ed, np.:

AmE. learn — learned — learned

BE. learn — learnt/learned — learnt/learned

Pytania rozłączne

To nic innego jak pytania typu: „Ładną mamy dzisiaj pogodę, prawda?”, „Co za miłe spotkanie, nieprawdaż”? Zachęcają one rozmówcę do wypowiedzenia się, poparcia naszego stanowiska. W języku angielskim te pytania będą brzmiały następująco (oczywiście ich forma jest gramatycznie zależna od sensu zdania i wyrażona za pomocą takich czasowników jak be, have i do):

There is a good weather today, isn’t?

What a nice meeting, isn’t?

W przeciwieństwie do Brytyjczyków Amerykanie rzadziej używają takich form.

Wymowa

Między angielskim amerykańskim a brytyjskim jest trochę różnic fonetycznych. Jednak nie wpływają one znacząco na poziom rozumienia wypowiedzi. Wystarczy spojrzeć na dwa poniższe przykłady:

praca — BE. labour [’leÉŞbÉ™], AmE. labor [’leÉŞbÉ™r]

centrum — BE. centre [’sentÉ™], AmE. center [’sentÉ™r]

Różnice między angielskim brytyjskim, a amerykańskim

Jak widać, różnice między British i American English nie są aż tak istotne, aby utrudniać komunikację między ich użytkownikami. Mogą na nią natomiast wpływać inne czynniki, takie jak tempo mówienia, redukowanie poszczególnych dźwięków czy styl wypowiedzi, ale to akurat stanowi też trudność w przypadku innych języków.